Reklamlar. Video 8 Saniye Sonra Açılacaktır....



Video Yükleniyor..

Bir yabancı konuk olur Hoca ya; Ama nezaket bu ya, Tutar bir de tavşan hediye eder: Çoban armağanı çam sakızı der. Hoca bir güzel pişirir tavşanı. Akşam olur, gelir yemek zamanı; Orta yere bakır sini kurulur, Hep birden etrafına oturulur. Hoca hem yer, hem sohbet eder. Ertesi gün misafir kalkar gider. Bir içinde de pek kaynaşılır. Arkasından başka bir konuk gelir; Tavşan getirenin komşusuyum der. Hoca bu adamı da buyur eder. Tavşanın suyuna bir çorba yapar; Adam çorbayı yer, ağzını kapar. O konuk da gider, gelir başkası: Tavşan getirenin bir akrabası. Gittikçe sıklaşır bu misafirler; Fakat Hoca'nın canına tak eder. Tavşansa tavşan, der, anladık ama, Bu kadar da yük olunmaz adama. Komşular gidip gidip gelmededir; Bir sefer tam beş kişi birden gelir. Hoca bu konukları da karşılar; Adamlar şöyle derler Hoca ya: Hani tavşan getiren vardı ya, Komşunun komşusuyuz biz onun. Hoca: Ya! der, buyurun! Akşam olur, sofra kurulur yine; Bir tas konur sofranın üzerine: Kuyu suyu ile dolu bir koca tas. Konuklar bu, işten bir şey anlamaz. İçlerinden biri tasa eğilir; Sorar: Hocam bu nedir? Hoca hemen doğrulur: Bu der, tavşanın suyunun suyudur.